Ervaringsverhaal van een moeder

Een paar maanden geleden hebben wij hulp gezocht bij het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) i.v.m. het gedrag van ons oudste dochtertje. Een schat van een meid van 8 jaar. Dat wil zeggen, totdat ze haar zin niet krijgt. Dit kan gaan om iets heel simpels als een ijsje willen vlak voor het eten of haar jas niet aan de kapstok willen hangen. Het lijkt of er een knop om gaat. Ze wordt dan zo ontzettend boos dat ze niet meer te bereiken lijkt. Schreeuwen, schelden, schoppen, slaan en spullen stuk maken. In het begin hadden we nog heel veel geduld. Maar deze driftbuien duren vaak wel een uur en komen steeds vaker voor. Inmiddels zon 1 a 2 keer per week. Het zielige is dat we haar zelf ook zien worstelen.

Het gevolg was dat mijn man en ik een steeds korter lontje kregen. Ik weet dat het juist goed is om je dan even af te zonderen, even tot 10 te tellen. Helaas lukte dit niet aangezien Thessa mij bleef opzoeken. Liep ik de tuin in kwam ze mee. Ging ik op toilet zitten bleef ze op de deur bonken. In zo’n bui was ze zo boos dat ook haar zusje weg kroop. Bang voor haar. Steeds vaker eindigde deze frustratie en onmacht in huilen bij ons. Het gekke is dat haar bui dan direct over was. Naderhand konden we er ook over praten maar dit hield een volgende driftbui niet tegen.

We hebben hulp gezocht toen ik doorkreeg dat ik de controle echt kwijt begon te raken.Tijdens een driftbui probeerde ik alles om haar te laten stoppen. Uit pure wanhoop dreigde ik haar radio stuk te gooien. En heb dit ook gedaan! Ik wist echt niet meer hoe ik haar kon laten luisteren. Maar dit had uiteraard ook geen effect. Ik weet nog dat ze weer achter me aan bleef lopen. Ik heb toen letterlijk gezegd, gesmeekt bijna. “Thessa, wil je alsjeblieft even bij me weg gaan? Mama voelt dat ze zo boos is. Ik ben bang dat ik je ga slaan als je nu niet weg gaat. Alsjeblieft??”………….Ze ging niet….…….en ze heeft 3 flinke klappen voor haar billen gehad en vervolgens heb ik haar behoorlijk hardhandig de trap af gedragen naar haar eigen kamer. “Gelukkig” schrok ik van mezelf en barstte in tranen uit. Waardoor bij haar de driftbui stopte. Diezelfde avond heb ik hulp gezocht. Dit hebben we ook aan Thessa verteld. Zij was hier ook heel blij mee. Want pienter als ze is had ze ook wel door dat dit zo niet langer kon.

In een intake gesprek werd ons aangeraden om de cursus Triple P (Positief opvoeden) te gaan doen. En ik beken, ik was sceptisch. Positief opvoeden? Nu moeten wij zeker lief en aardig gaan doen? Belonings systemen proberen waarvan ik al weet dat het niet werkt. (We hadden het afgelopen jaar elke opvoed strategie wel getest) Ze moet gewoon luisteren! Maar we besloten het te doen en er zo open mogelijk in te gaan. Zowel mijn man als ik. Dat is zeker een plus, dat we het samen hebben gedaan. Zo konden we elkaar thuis helpen en leerden we van elkaar. De cursus was om de week en in de tussenliggende week kwam iemand bij ons thuis. Alles waar ik tegen aan liep kon ik met haar bespreken. Zo fijn. Alleen al een luisterend oor deed me zo goed. Ook betrokken we Thessa overal bij. We wilden haar het gevoel geven dat we het allemaal samen deden.

Na een week of 4 begonnen we verschil te merken. De sfeer in huis werd veel gezelliger. De aandacht lag niet meer op wat er mis ging maar op wat goed ging. En wij hebben handvatten gekregen hoe we met een driftbui om kunnen gaan. Tuurlijk is zo’n woede aanval nog steeds geen feestje. Maar doordat ik weet wat ik kan doen voel die onmacht niet meer. Ook merken we in de weken die volgen dat de buien steeds korter duren.

En het zet door. Inmiddels heeft onze meid al bijna anderhalve maand geen driftbui meer gehad!! Ze is er apetrots op en wij ook. Het is weer echt gezellig thuis. Dat hadden we zo gemist. We zijn zo blij dat we hulp hebben gezocht en de cursus hebben gedaan. Het maakt een wereld van verschil!